jueves, junio 06, 2013

Orientierung

An old river,
too homesick,
only brings you
to an old place.
(if you want)






...but if it has
no water,
it has no life.

(and never had)
martes, marzo 26, 2013

D'una "sensamoció"


Tots els problemes que vàrem afrontar, els mals de cap i els "és inútil".
Potser tot va ser innecessari. Potser finalment he entés i acceptat qui sóc.
sábado, marzo 02, 2013

Historia de estrellas

Era tímida. De las que ni siquiera murmuran un 'gracias' cuando alguien les hace un cumplido, y por ese motivo algunos llegaron a pensar que era algo arrogante. Le gustaba permanecer callada mientras los otros hablaban y hablaban. Y si debía tratar algún tema con alguien, solo con los que le agradaban. Las miradas, en silencio. El chocolate, caliente. El regaliz, rojo. Los libros, en papel. Y la vida, en forma de palabras.

Era eléctrico. Al menos, eso había pensado ella cuando lo vio. Que una energía salía de entre cada una de sus pestañas y la sacudía sin reparo. Y aún así, no podía apartar la mirada. No podía. Era eléctrico, y todos lo veían. Era tan eléctrico que le dio vértigo. Pero cuanto más eléctrico se volvía, más hipnotizante resultaba. Pasó mucho tiempo vagando alrededor, como un náufrago sin saber del todo si nadar hacia el faro o hundirse en el océano, hasta que fue inevitable perderse en la explosión de luz. Mas contra todo pronóstico, su vista permaneció completamente intacta. Una vez lo alcanzó, la energía dejó de generarse con tanta violencia. Y entonces comprendió. Que la luz no se veía desde el lugar en el que se había adentrado; allí sólo había paz, calma, sombras que se reían de los espejismos del exterior. Por algún motivo, se sintió dulcemente cómoda.

Eran extraordinarios. Seguían los mismos pasos de siempre, nada había cambiado. Nunca fueron estrellas, pero brillaron sin cesar. Y cuando no había nadie más, ella no era tan tímida, él no era tan eléctrico. Una mirada para llegar a entender lo que la voz no le permitía.

Ha pasado mucho tiempo y, sin duda, todo sigue igual. Siguen sin apagarse, probablemente nunca lo hagan. Poco importa el tiempo: si no son estrellas, nadie puede obligarles a dejar de brillar.
domingo, febrero 24, 2013

Ella corría, nunca le enseñaron a andar


No puedes incendiarlo todo y querer controlarlo.
Como todos y como nadie. Como aquella canción que jamás dejó de sonar en mi cabeza; que acompaña cada paso, cada latido. Dejarse llevar suena demasiado bien. Por una vez, vamos a gritarlo.
viernes, febrero 15, 2013

Sad beautiful tragic love affair

No he aprendido –a pesar de todo el tiempo que ha pasado– a cocinar utilizando las cantidades exactas. O me paso o no llego. De hecho, he de confesar, la mayoría de los días termino comprando comida pre-cocinada en el Mercadona de la esquina. Casi toda me resulta insípida. Pero las lasañas están bien, aunque me queme constantemente por ser una impaciente. No es que lleve una dieta saludable que digamos, pero mi ritmo de vida últimamente no ha sido muy ejemplar. Otra de las cosas que no he aprendido a hacer es a tender la ropa. Ahora me parece algo tan extremadamente aburrido... He pensado en comprarme una secadora, pero siento que serían demasiados cambios. Novedades que no puedo permitirme, no tan pronto. Tampoco consigo ver películas: todas las sinopsis me recuerdan a lo mismo. El sofá me resulta demasiado amplio. Las palomitas se me antojan repugnantemente saladas. No consigo dormir en mi habitación; suelo despertarme por las mañanas en el sofá, con la televisión encendida y el sabor del vodka en los labios. Me abstendré a hablar sobre el estado del piso en general. Nunca estuvo tan inhabitable. De todas formas, sigo viva. ¿No?

Al parecer, y esto lo resumirá todo brevemente, no me he adaptado a estar sola. Ya son varias las personas que me han animado a buscar algún compañero de piso (porque, seamos realistas, no sé cuánto tiempo podré afrontar todos los gastos yo sola). Dicen que me vendría bien algo de compañía, que no me hace bien la soledad. Yo creo que no saben lo que dicen. He estado sola durante toda mi vida, ¿por qué no podría sobrellevarlo ahora? Y para colmo, mamá llamó anoche. Que si quería pasar unos días en casa, dijo. Como si pudiera llamar "casa" a algún sitio a día de hoy. Sé que se preocupa, como a todos les ha dado por hacer ahora. No es que se lo reproche, al menos no a nadie que no sea yo, pero quizá deberían haberlo hecho mucho antes. Ahora ya no tiene sentido. He caído en una rutina vacía y monótona, todo lo que dije que no quería volver a hacer. Y si soy feliz o no parece una pregunta irrelevante. No por la posible obviedad de la respuesta, sino por el hecho de que no me interesa preguntármelo.

Te escribo única y exclusivamente porque me lo pediste. "No te olvides de enviarme algún e-mail, Merr. Cuéntame cómo te va". Pues bien, aquí lo tienes.

Te dejo. La lasaña se enfría.

Cuida de todos.
jueves, febrero 14, 2013

Feliz día de creer en alguien


"Si quieres a alguien, lo quieres todos los días de tu vida. Sin excepción."
"Hoy es nuestro día especial. Una vez más, gracias por permanecer a mi lado."
"Una fecha más, pero contigo."
"Que San Valentín son solo 24h, y yo te tengo todo el año."
"Tu sonrisa es mi regalo."
"Otro año solo."
"Vamos a hacer que todos los días sean como éste."
"¿Qué te voy a decir que no sepa tan bien como un 'te quiero'?"
"Eres el San Valentín de mi vida."

Que es un día más, que es una fiesta superficial, que celebrarla no tiene importancia... Pero que te quiero, y no sabes lo feliz que me hace que estés aquí. Palabras por todas partes. Simplemente elige las tuyas y cree en ellas.

Feliz día de creer en alguien.
jueves, enero 31, 2013

Duda evidente

En el todo o nada, las reglas están claras. No es de mis juegos favoritos, ni siquiera estoy segura de que me guste jugar, pero desde luego se ha convertido en mi día a día. Yo, que soy de equilibrio, me obligan a saltar balanzas a las que no estoy para nada acostumbrada. Saltar a un lado o a otro, no hay otra posible solución. He navegado bastante, bastante tiempo en un océano confuso, lleno de posibilidades, pero como mínimo en calma. Ahora de nada sirve saber remar o, al caer, nadar. Ni siquiera hay agua. Y me cuesta, claro que me cuesta. Las novedades no son lo mío, pero esto me comienza a sobrepasar. A veces, incluso, dudo de encontrarme aquí. Evitar las carcajadas es imposible, y todo queda en un par de pensamientos, sonrisas divertidas y sensaciones enterradas, supuestamente, a fondo. Pero vuelven, y todo es tan real que duele, mucho más de lo que dolía navegar. Si algo puedo sacar en claro de todo esto es, sin duda, que nunca llegaré a conocerme por completo. Partiendo de esto, ¿como pretendo que alguien pueda conocerme? Las dudas pueden ser útiles, te llevan a situaciones en las que, irremediablemente, has de valorar, comprender, y tomar decisiones. Pero, ¿sabes qué?, llevo demasiado tiempo tomando decisiones. Aquí, allá, en todas partes. Decisiones para terminar con ciertos aspectos de mi vida que no me estaban aportando nada bueno. Otras que, simplemente, habían de tomarse. Algunas más que otras, pero todas han sido difíciles. Y cada día que pasa, me cuesta más esto. Porque me resultaría tan, tan fácil tomar esta decisión, que me da miedo. Me da miedo que te conviertas en algo sumamente sencillo. Me da miedo convertirte en eso, en mi decisión más fácil. Temo convertirte en una duda evidente.
sábado, enero 26, 2013

La vida sense tu

Alza la cabeza y mira, pero no ve. Tampoco es que haya nada que ver, no obstante. Sus ojos no encuentran nada en lo que distraerse porque no hay absolutamente nada que los entretengan. Las risas extasiadas, los abrazos sin significado, las sonrisas artificiales y las miradas, que no ven... Nada que le interese.

No pertenece a ese lugar. Lo sabe desde hace tiempo, pero nunca ha querido creerlo del todo. Finge ser diferente como excusa para sus sensaciones y sus actos, pero realmente lo es. Porque no está actuando, sus palabras y sus gestos son verdaderos. Su presencia no es demandada, pero su ausencia genera huracanes. No comprende, no comprende nada en absoluto. ¿Es ése su lugar? Definitivamente no. ¿Lo habrá? Empieza a dudar de su existencia.

A veces olvida que todo gira, todo fluye, que las cosas desaparecen y muy pocas permanecen. Que si levanta huracanes en lugares indeseados, tarde o temprano éstos la llevarán a donde desee.
jueves, enero 24, 2013

Qué

Qué tendrán tus manos
que me enganchan,
me enganchan...

Qué tendrá tu voz
que me hechiza,
me hechiza...

Qué tendrán tus ojos
que iluminan,
iluminan...

Qué tendrás tú
que, sin estar,
me atas.
viernes, enero 18, 2013

Necesito pedirte algo

Porque te tengo, y no. Benedetti lo supo antes que yo. Es graciosa la forma en la que me persiguen esas dos palabras, aunque ni siquiera me gusta considerarlas como tal. Ese "y no", ese "casi pero nada", la historia de mi vida. Algo pasa y no. No hay nada, nada en absoluto. La negativa que acecha cada uno de mis pasos convirtiéndolos en fracasos andantes. ¿Lo soy? Un fracaso, una increíble decepción...

Tengo miedo de provocar que esto se transforme en eso. Porque tengo miedo de que pase. De que nos persiga también. Porque Benedetti lo dejó claro: que te acaricio y no, que te beso y no, que te abrazo y no...

Hoy necesito pedirte algo. Lo necesito y lo deseo. Así que, hazme el favor, no comiences. Vete.

Y no.
domingo, enero 13, 2013

Deny (me)


Tu palpitar. Poco a poco, como un imán. Que atrae. Catch me. Probablemente nunca me haya sentido así y probablemente jamás vuelva a sentirlo. Lo oyes a gritos pero no lo escuchas. Que te quiero cada mañana, cada tarde y cada noche. Que quiero tus caricias y tus enfados, tus sonrisas y tus abrazos. Que quiero todo, que lo necesito. 
¿Vas a negármelo por mucho tiempo más?
martes, enero 08, 2013

Dime


Here we go

Hace bastante tiempo desde la última vez que me propuse escribiros. Ahora todo es nuevo. Nuevas metas, nuevas caras, nuevos ambientes. Adaptarse o morir. Decir que estoy completamente satisfecha con el cambio sería pecar de mentirosa, ¿pero quién puede estar satisfecho al cien por cien con un cambio? Todo tiene su lado bueno y su lado menos bueno (eufemismos, gracias). Ya no resoplo, porque ya no pienso que no sirve para nada. Tampoco me exijo tanto, tengo otras prioridades ahora que he llegado. Y aunque no ría hasta llorar, sonrío de verdad. Lo que no te mata te hace más fuerte. Otro eufemismo más.

He cambiado. Sé que lo digo constantemente (por eso de que el mundo cambia, y nosotros con él), pero esta vez de una forma mucho más distinta. He pensado cosas que jamás pensé que pensaría, he soñado cosas que jamás soñé que soñaría. Un cambio bueno, un cambio malo. Un cambio, en definitiva. Una fase. Me gusta observar y conocer, aun sin llegar a comprender. Siento, y es mucho, mucho. Soy más atípica de lo que nunca fui y todavía no he decidido qué significa eso. Aún quedan heridas por sanar, mientras que otras sólo son un puñado de cicatrices en la piel.

Estoy de vuelta. And... where were we?
 

Blog Template by YummyLolly.com