viernes, junio 22, 2012

Back to summer paradise with you

Una etapa más.

De todas las que he sufrido hasta ahora, ésta será probablemente la más radical. Un cambio de rutina, de ambiente, de gente. Dejar atrás muchas cosas para recibir otras nuevas, mejores o peores. Me gustaría poder decir que escasearán estas últimas, pero no puedo. Tampoco quiero adelantar acontecimientos ni pensarlo demasiado; lo que tenga que ser, que sea, sin más.

Sin embargo, sí puedo decir con toda seguridad que he disfrutado estos dos últimos años. Y por más que suene típico, he crecido un poco más. He dejado en el camino muchas inseguridades y prejuicios, a la vez que he recogido experiencias y grandes momentos. He cumplido alguna meta y me he dado cuenta de que sigo haciéndome más fuerte contra todo. Antes parecía alérgica a cualquier cosa. No me han faltado las despedidas, pero tampoco las bienvenidas, y todo ese conjunto de sucesos han permitido equilibrar una balanza que a menudo parece a punto de volcar.

Recuerdo mis aspiraciones dos años atrás y, sorprendentemente, he llegado a sobrepasar algunas. Estoy orgullosa de mí en varios aspectos, y quizá no tanto en otros. De cualquier modo, he aprendido a dejar de exigirme tanto, de dejar de ser tan ambiciosa y de querer algo cuando resulta natural que no puedo tenerlo.
Ahora, un verano por delante que disfrutar, un par de proyectos y muchas ganas por realizarlos. Pero no deja de ser un período un poco incierto debido a los acontecimientos. Ojalá se despeje pronto esa niebla.

A vosotros, los de siempre, feliz verano. Nos lo hemos ganado.


Ah, ¿no había mencionado que acabo de regresar de Londres...?

Pues eso ;).
martes, junio 05, 2012

Quizás en otra vida fueron un mismo ser

Li diuen Oniria.

Diu que no li agraden les cançons romàntiques, que la fiquen nostàlgica. Arrufa el nas amb un gest incòmode, conscient de les seues paraules. Mai li ha agradat donar explicacions a ningú, però en fa excepcions de quan en quan si se'n fiquen insistents. I com ha canviat! La nostàlgia abans no li pareixia tant dolenta. Ara tot és diferent. Només una cançó és suficient; unes notes i... prou! O això ens explicava sempre. Per això vol negar-se. No, no vull cançons d'amor, diu. No en vull cap. M'estime més una heavy que no n'entenga res, o potser un merengue molt estiuenc. Encara accepte un tema reggaetoner que tant odie... El que vullgues, però res romàntic.


Diu que no li agraden les cançons romàntiques, que li recorden temps passats que més li val oblidar. Però vaig creure que exagerava. Mai havia vist dolor als seus ulls, mai. Com que no me pareixia lògic, vaig arribar a pensar que era tot un engany, que només volia cridar la nostra atenció. I vaig ficar-li'n una. Havia baixat la guàrdia, la vaig agafar desprevinguda. I quan la va escoltar... millor que no l'hagués vist! Llàgrimes derramades per les galtes, antics recòrds invocats per tal melodia... Un temblor va invaïr el seu cos. No sabia què fer. Ella, plorant, sense moure's del lloc. Jo, incapaç de fer-ne res. Va acabar la cançó i, com si res haguera passat, es va aturar. Tanmateix, des d'aquell moment, els seus ulls mai van tornar a ser el que una vegada foren: ara són gèlids. No veig vida, només angoixa. Pareixen d'altre món, un món llunyà que s'escapa al nostre coneixement.

Diu que no li agraden les cançons romàntiques, que li fan mal. També a mí ara m'ho fan. No puc escoltar cap. I no hi ha nit que puga dormir, que no recorde les seues llàgrimes, i els recòrds...

Em diuen Insomnia.

{Homenatge a Oniria e Insomnia, del grup català Love of Lesbian}
sábado, junio 02, 2012

Vacías


Realidad. No siempre es necesario conocerla. En la mayoría de ocasiones, no queremos. Probablemente ésta es una de las más importantes. Pocos lo saben, y a pocos les duele.
 

Blog Template by YummyLolly.com